Mildenburg

Een Sprookjes bos; Mildenburg

Tegenover de ruïne van het 13e eeuwse kasteel van Oostvoorne ligt het landgoed Mildenburg. Parkeren kunt u naast het oude raadhuis. Het landgoed is eigendom van Het Zuid-Hollands landschap. Het is een landgoed zonder landhuis wat in de jaren vijftig is afgebroken. Maar het  bos van Mildenburg wordt al in de 17e eeuw genoemd. De oude eiken en beukenlaan dateren nog uit die tijd. Het bos oogt heel natuurlijk. Als liefhebber van natuurlijke bossen (het laatste Nederlandse oerbos “het Beekbergerwoud” werd in de jaren zestig van de 19e eeuw gerooid) ben ik steeds op zoek naar bossen die dat oer gevoel losmaken. Het bos van Mildenburg scoort daarin heel hoog. Sprookjesachtig is de juiste omschrijving van de sfeer die dit landgoed oproept. In alle jaargetijden kom ik er graag.

 

In het voorjaar als de vele bos en stinzenplanten bloeien. Narcissen, bosanemonen, boshyacinten, daslook, dagkoekoeksbloem, winterporcelein, stinkende gouwe om er een paar te noemen. Door de bomen slingeren klimop en kamperfoelie. Hoog in de top roept de wielewaal en laag over het beekje scheert de ijsvogel. Loofbomen, van vele soorten, jong en oud verdringen elkaar om een eigen plekje in de schaarse ruimte. Slingerende paadjes laten je verrassen. Zo stond ik minutenlang oog in oog met een schuwe reegeit, die uiteindelijk rustig haar honger ging stillen door verse boomblaadjes op te eten. In diverse stadia van aftakeling liggen overal gestorven bomen of ze hangen tegen andere levende bomen aan.

 

In de herfst is het een eldorado voor de paddenstoelenliefhebber. Wanneer u de lekkere herfstlucht opsnuift ruikt u de schimmels en het verrottingproces van al die duizenden grote en kleine zwammen. Soorten met namen als oorlepelzwam, paarse wasporia, sterspoorvezelkop en hoornsteeltaailing zijn hier ontdekt. Maar misschien gaat u voor de eikhaas of de biefstukzwam op een eik halverwege de laan. De eikhaas komt maar eens in de 5 jaar te voorschijn. En wat denkt u van de diverse kluifjeszwammen en aardsterren die hier groeien. Maar mis vooral de duinhelling met kronkelende 150 jaar oude beuken niet. Ooit zijn ze geplant om het stuivende duinzand tot bedaren te brengen. De zoute zeewind heeft ze gekneed tot de fantastische silhouetten die ze nu tonen. Als op een herfstdag de zon banen strooilicht door de verkleurende bladeren schijnt is het zo sprookjesachtig mooi.