Een Watergentiaan is een heel nette plant
Watergentiaan; de naam roept bij mij een gevoel van zeldzaamheid op. Gentianen, die zie je niet veel. De watergentiaan, Nymphoides peltata, komt in vijvers, singels en sloten redelijk vaak in grote hoeveelheden voor. Toch is dat iets om bij stil te staan, want deze plant die verspreidt voorkomt in de gematigde zone van Eurazië is bijna overal een zeldzame verschijning. Hoewel hij in het midden van ons land algemeen voorkomt, ontbreekt ze in Zeeland en op de Waddenlanden.
In de winter was een grote vijver drooggelegd en met bulldozers is alle bagger op de oever geschoven. Na deze werkzaamheden lag de vijver als een lege schotel in het grasveld. Al het eerste jaar zag ik tot mijn verbazing overal de watergentianen bloeien, terwijl ik had gezien dat de hele vijver was leeg geschraapt. Blijkbaar waren in de bodem toch wortelstokken achtergebleven.
Het blijkt dat de watergentianen het juist goed doen als de bodem periodiek wordt schoon geschuurd. In de dikke bodembrij ruimen ze vaak het veld. In de singel te Bolnes zag ik ze langzaam terrein verliezen aan de eveneens prachtig bloeiende gele plomp.
Het blad van de watergentiaan is veel kleiner dan dat van de gele plomp en lijkt wat op dat van een waterlelie. De gele bloemen, die wat weg hebben van een boterbloem, tonen een gekartelde rand. Na een dag gebloeid te hebben verdwijnen ze weer onder water en de plant stuurt de volgende dag nieuwe bloemknoppen naar het wateroppervlak zodat we weken lang van een verse bloemenpracht kunnen genieten.
Zo’n watergentiaan is een hele nette plant!
