In het begin van de 17 eeuw verrees in de Haringvliet een zandplaat waar boeren hun vee lieten weiden. In 1750 werd een deel van de plaat met een kade omgeven en zo ontstond wat later heette de Oude polder, groot 10 gemet (10 X 0.5 ha). Er kwam een quarantaine inrichting want schepen van de VOC die uit de “Oost” terugkeerden moesten voordat ze Rotterdam aandeden op de rede van Tiengemeten een tot twee weken in quarantaine blijven om de insleep van besmettelijke ziekten te voorkomen. Door aanslibbing groeide het eiland uit tot 1000 ha. In 2006 vertrok de laatste boer. Onder leiding van Natuurmonumenten werd het eiland omgevormd tot een nieuw natuurgebied en eind 2007 werd de dijk doorgestoken en heeft het water op het eiland vrijspel. Maar niet in de Oude polder want die is weer in ere hersteld.

Het was een mooie wandeldag in juli.
Samen met nog tachtig andere mensen liepen we van de pont in het haventje van Tiengemeten. Dan moet er gekozen worden; ga je eerst naar het informatiecentrum, het museum van Rien Poortvliet of bezoeken we het onlangs geopende landbouwmuseum. Een deel van de wandelaars en fietsers vertrekt naar de herberg op de Oostpunt (in de Oude polder) voor koffie met appeltaart maar wij volgen eerst de gele route richting de Westpunt van het eiland. Tien minuten later staan we alleen langs een dijk naar vlinders te kijken.

Geen mens meer te zien tot aan de verre horizon, maar daar in tegen vlinders volop. Tegen de wind beschermd door de dijk en verwarmd door een prettig zonnetje dwarrelen ze voor onze voeten van bloem tot bloem. In een half uurtje tijd heeft mijn vrouw veertien soorten genoteerd en tijdens de rest van de wandeling komen er nog een paar bij. Tiengemeten is een bloemenzee, een plaatje om dit te schilderen lijkt mij. Je hebt vooral een pallet met heldere kleuren nodig. Zoals voor de blauwe luchten en de vele watervlakten. Naast wat mals groen is er vooral veel geel nodig; heelblaadjes, jacobskruiskruid en guldenroede. Met een flinke klodder paars wordt langs de waterkant de bloeiende kattenstaarten aangegeven. En om het af maken hier en daar een vleugje wit; voor een wolkje, een pluizende akkerdistel, een grote zilverreiger en een groep op visjes jagende lepelaars. De jubelende veldleeuwerik laat zich niet vastleggen, die moet je gewoon horen.

Dat er zoveel planten groeien en bloeien heeft te maken dat het een nieuw natuurgebied is. Bomen en struiken doen er eenmaal wat langer over om tot wasdom te komen. Om die verandering vast te leggen maak ik een paar foto’s.

Maar de mooiste foto van de dag is van het trekpaard op de dijk dat door de vertrokken landbouwers lijkt te zijn achter gelaten. Het enorme beest kijkt als een knoestige boer de veerpont na als we de haven weer uitvaren. Maar het zal zijn hoofd niet geschud hebben om de veranderingen die het eiland in korte tijd heeft ondergaan, nee het is gewoon om de vliegen weg te jagen.