Aart van Dragt
Alles wat we waarnemen leggen we langs de menselijke meetlat. Logisch, denken we want een andere manier kennen we niet.
Af en toe realiseren we ons dat ons iets ontgaat.
Onze zintuigen zijn beperkt. De bas van een bultrug wordt duizenden kilometers verder door een andere bultrug beantwoord, de hoge tonen die de vleermuis uitstoot om zijn omgeving te ‘zien’, we horen ze niet. Het ultraviolet oplichten van het honingmerk in een bloem waardoor een hommel de nectar opspoort, het ontgaat ons. Het oplichtende urinespoor waardoor de torenvalk de muis lokaliseert, is voor ons niet waar te nemen.
Soms lijkt er sprake te zijn van een andere dimensie.
Neem het begrip tijd. Een eendagsvlieg leeft volgens onze begrippen kort, al weten we niet of hij of zij het veel langere stadium als larve nog herinnert. Maar zou die ene dag in de beleving van de eendagsvlieg niet net zolang duren als pakweg een half mensen leven?
Denk eens aan een lastige mug. Als we die met onze hand willen dood slaan dan missen we gegarandeerd. In zijn facetogen ziet hij ons in slow motion reageren. Zijn tijdregistratie is veel hoger ingesteld dan de onze. Misschien duurt het leven voor zijn gevoel wel honderd jaar, dan hebben we de periode als larve in het water gemakshalve niet meegeteld.
Bomen leven ook in een andere tijd-dimensie. Als er door een storm onverwachts een boom of tak sneuvelt ziet een beuk kans razend snel de stand van zijn takken zo aan te passen dat hij het gat opvult om maximaal van het zonlicht te profiteren. Andere bomen kunnen niet zo snel reageren en zijn te laat. Maar snel? Wij zien niets gebeuren. Maar bomen hebben dan ook meer tijd..
En dan gevechten tussen schimmels onderling om de gunst van een boom. Een boom die door het verspreiden van feromonen soortgenoten waarschuwt tegen een aanval van rupsen.
Zomaar enkele voorbeelden.. Er zijn blijkbaar werelden waarvan we het bestaan hooguit kunnen vermoeden..
