Aart van Dragt

Helemaal de weg kwijt, dacht ik toen ik door het Mastbos liep.
Dit gebeurde toen ik de vijfde fietsroutes gepasseerd was:
Achtereenvolgens de Mastbosroute, Mark en Weerijsroute, De Baronie-, Monumenten Breda fietsroute en de LF-B route.
Hoe groot is het Mastbos eigenlijk?

Maar ook aan wandelaars hebben onze routemakers gedacht;
Wat dacht u van de rode, de blauwe of de gele paaltjes route? Als ik naar de bomen kijk, zie ik de rood/witte verfstrepen die een lange afstandswandeling bewegwijzeren en even later de groen/gele strepen die een streekpad aangeven. Al die routes, ze beloven u langs de mooiste plekjes te brengen. Maar volgens onbevestigde geruchten zouden de boswachters de mooiste plekjes voor zichzelf reserveren door al die routes er zorgvuldig omheen te leiden. Een andere subtiele truc die bosbeheerders hebben is paden af te sluiten door bij het begin van het pad er enkele boompjes lukraak over het pad te laten vallen. Minder subtiel is om een bordje te plaatsen met daarop “Kwetsbaar gebied” en er onder staat verboden toegang. En helemaal erg wordt het naar mijn mening, als ze achter zo’n bord een stel ruige runderen alles laten wegvreten en plattrappen. Kwetsbaar gebied noemen ze dat, openstellen als struingebied zouden ze zulke gebieden moeten doen! O ja en een struinroute heb ik ook al ontdekt. Hoezo is struinen of lopen we nu toch een route?

Eerst slinger ik van route naar route en dan vind ik met enige moeite nog een niet bewegwijzerd pad. En zie; het maakt geen enkel verschil. De ene is niet mooier dan de andere. Ondertussen ben ik al filosoferend op de Strijbeekse Heide beland. Nou ja “heide”, om die in deze bossen te vinden moet je wel enige moeite doen. Maar ze is het wel waard. Ondertussen was ik van fietsknooppunt 44 onderweg naar 39. Na een half uur zie ik een paaltje met daarop knooppunt 44 rechtdoor! Wat is hier gebeurd? Ik heb wel in hele vreemde kronkels gelopen! Even later dringt tot mij door, dat ik van een fietsroute knooppunt overgestapt ben naar een wandelroute knooppunt. En nog later zie ik dat de ruiters te paard een geheel eigen knooppunt systeem hebben. Deze knooppunt routes hebben voor hun soort een geheel eigen nummering! Even sta ik bij te komen van alle emoties en oriënteer mij met mijn dertig jaar oude kaart. Dan komt uit het niets een wandelaar in korte broek en T-shirt, alsof alle teken in Noord Brabant met vakantie zijn gegaan, in gezwinde pas voorbij snellen met een klein apparaatje voor zijn borst. Het is een GPS-wandelaar die het elektronische pijltje volgt op zoek naar de schat! Zo kan die wel weer.

Op gegist bestek lopen is wel zo avontuurlijk en daarom loop ik op ouderwetse wijze achter mijn neus aan.