Bonus

Velduilen kijken.

Aart van Dragt

Vanaf het vakantieadres tijdens een belletje naar het thuisfront; vanavond ga ik velduilen kijken in de Eierlandse duinen in het noorden van Texel en de zon in de zee zien zakken. Dat is gemakkelijk gezegd want de folder van Staatsbosbeheer “belooft” er velduilen en een vogelaar met de deskundige telescoop verzekerde mij dat ik achter bungalowpark Landal GreenParks moest zijn.

Er zijn slechts weinig wegen in het natuurreservaat. Gelukkig moeten vakantiegasten toch naar het strand kunnen en daarom zijn er enkele paden die dwars door het reservaat lopen. Het is een prachtige wandeling. Mooie oude duinen in alle tinten tussen grijs, groen en brons. Omdat de kalk door de regenval in de loop der eeuwen uit de bovenlaag is gespoeld is een groot deel van het duin spaarzaam begroeid met mossen en korstmossen. Mocht er in de valleien toch nog meer willen groeien dan houden de schapen dit kort.

Hier komt de in Nederland zeldzame Noorse woelmuis voor. Het diertje is na de ijstijden blijven hangen maar is elders in ons land bijna geheel verdrongen door de veldmuis. De veldmuis komt echter op Texel niet voor. De Noorse woelmuis is de voornaamste prooi van de velduil. In tegenstelling tot andere uilensoorten jaagt de velduil ook overdag. Toch maak je in de ochtend of avondschemering de meeste kans op een ontmoeting. Als ik door de brede duinenrij loop bedenk ik dat het toch wel een grote toevalstreffer is om een velduil te zien. Het landschap is prachtig en het zien van een velduil is een soort bonus, bedenk ik. Toch loop ik langzaam speurend rond. Met mijn kijker zoek ik alle hellingen af. Nauwelijks heb ik scherp gesteld op bosje dode vlieren of er vliegt over de bergkam een uil! Blijkbaar heeft het dier mij onmiddellijk in de gaten en met een paar bewegingen van zijn brede vleugels gaat het dier op de duinkam zitten. Duidelijk een velduil; zo zit geen andere uil. De vogel zit als een kip met een uilenkop. De poten staan ver achter het midden onder het lichaam. Andere uilen zitten meer opgericht. In mijn kijker zie ik dat het dier mij observeert. Minutenlang kijken we elkaar aan. Dan kijkt het even de andere kant op. Ik zoek, moe geworden van het omhoog en stilhouden van de kijker, een plekje om te gaan zitten. Als ik zit en weer opkijk is de uil verdwenen. Helaas niet meer gezien.

Nu nog een jagende uil, dat moet de hoofdprijs zijn. Die avond loop ik nog uren door het duin. De hemel toont een per seconde wisselend kleurenspel als de zon ontzettend traag in de zee zakt. Als ik van het strand de duin oploop kan ik deze ondergang nog even uitstellen. Teruglopend tref ik een Duitse vogelaar die al uren op het duin heeft gestaan maar nog geen velduil heeft gezien. Ik prijs mij gelukkig; de hoofdprijs was dan vanavond misschien teveel gevraagd maar de bonus zit in de knip.