Op een oude begraafplaats zijn vaak bijzondere bomen te vinden.
Aart van Dragt
Geleidelijk aan is de zon verdwenen en heeft deze plaats gemaakt voor een lichte nevel. Perfect weer om een paar foto’s te schieten op de begraafplaats. Het is niet alleen het weer dat voor de sfeer zorgt. Het zijn ook de bomen die voor een belangrijk deel de sfeer bepalen. Het begint al bij het toegangshek. Twee treurbeuken flankeren de ingang. Daarachter strekt zich een lindelaan uit.
Het hartvormige blad heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat deze boom symbool staat voor de liefde. Wie hier voorbij gaat moet wel treurig worden en met liefde terug denken aan de gene die is heen gegaan.
Treures
Te midden van al die treurigheid staat een robuuste beuk met aan de voet een bloembed van gele winterakonieten. Een mooiere grafversiering is niet denkbaar. Aangezien het leven niet eeuwig is wil ik hier wel een plekje boeken. Verwijzen naar de eeuwigheid doen de vele taxussen in diverse soorten op de begraafplaats. Deze faam hebben ze bereikt door “eeuwig “ groen te blijven. Taxussen worden veel toegepast op begraafplaatsen maar zelden gezien in het bos. Toch is de taxus een inheemse soort, die in de middeleeuwen ivm de duurzaamheid van het hout zo gezocht werd dat ze praktisch is uitgeroeid. Hopelijk zorgen vogels die verzot zijn op de voor ons giftige rode vruchten voor terugkeer van deze karakteristieke boom. In de nevel doemen nog een paar treurbomen op. Een treurwilg is al voorzien van pluizige katjes. Ze heeft wel een wel heel opvallende vergroeiing op de plaats waar de treurvorm op de wilde onderstam is geplaatst. En dan zie ik een treures in de mist, als dat geen stemmig plaatje is.
