Aart van Dragt

Het is een soort jaarlijks terugkerend ritueel. Nauwelijks is Sinterklaas uitgezwaaid of we trekken naar het tuincentrum om een mooie kerstboom uit te zoeken. Gelijktijdig nemen we vaak wat vetbolletjes en pindasnoeren voor de vogels mee. Deze hang ik dan gelijk in de takken van onze krentenboom. Nu zitten in de buurt ook eksters en Vlaamse gaaien. Zodra die het voedsel in de gaten hebben, dan is het snel op. Want een ekster of een Vlaamse gaai pikt met z’n snavel een hangende vetbol op hijst die op een tak en houdt deze met z’n poot vast en pikt hem in een keer bijna helemaal op. Nu gun ik elke vogels het zijne maar dit gaat mij te ver. Ik besluit krasse maatregelen tegen deze schrokkers te nemen. Als een afdakje hang ik boven enkele vetbollen een plastik bloempotje. De kleine vogels als mezen, sijsjes en groenlingen laten zich hierdoor niet afschrikken en de ekster en de Vlaamse gaai haken af. Net als de spreeuwen komen ze toch af en toe om zich te goed te doen van de resterende vetbollen.

Tevreden zit ik voor het raam het tafereel gade te slaan. De twee mezen hang aan een zelfde vetbol. Het roodborstje pikt onder de boom de gevallen restjes op. Dan opeens een grote bonte specht in de krentenboom! Al het kleine grut is verdwenen. Spiedend speurt de specht om zich heen. Even later hangt hij onderste boven aan een vetbol (zonder kapje) de opvallende rode broek prachtig zichtbaar. Toch is hij waakzaam. Een schrille Alarmkreet van een merel is voldoende om zich achter een wat dikkere tak van de krentenboom te verstoppen. Met zijn nek draaiend speurt hij de omgeving af. Als ik een poosje later op nieuw kijk, hangt hij weer aan de vetbol. De hele vetbol zal eraan moeten geloven.

Dan hoor ik opeens een schrille kreet. Een buizerd komt aangesneld recht op de specht af. Met zijn vleugels breeduit remt hij op het laatste moment af, de poten vooruit gestrekt richting de bonte specht. Deze is ook niet van gisteren en laat net op tijd de vetbol los en vlucht al roepend naar de bomen aan de overkant. De buizerd strijkt even later onder de boom neer. Daar blijft de vogel rustig zitten maar ik zie dat hij steels zijn hoofd alle kanten opdraait. Het lijkt wel of hij zich wil overtuigen of niemand zijn mislukking heeft gezien.