Gevaar op het wandelpad.

Aart van Dragt

Het is nog vroeg en dus nog rustig in de duinen als ik het natuurreservaat betreed. Alleen toegang op wegen en paden stond er op het bordje bij de ingang. Een blauwe kiekendief, herkenbaar aan de witte stuit, zweeft voor mij uit. Vanuit de laagten weerklinkt het gekwaak van de groene kikker. Een flinke groep grauwe ganzen verdwijnt langzaam tussen de rietstengels. In het riet klinken de krassende geluiden van de kleine karrekiet. Gele lissen bloeien langs het water in de duinvallei. Op de plaats waar je tussen twee langgerekte plassen door kunt lopen staat een bankje. Met de zon in de rug heb ik een prachtig uitzicht over het water. Een geschikte plek om een boterhammetje op te eten. Door de verrekijker zie ik in de verte een kuifeend met hele kleine pullen zwemmen. Met een hupje verdwijnen de jongen onder water om na korte tijd weer boven te komen. Ze houden het nog niet zo lang vol als de ouders. Om het plaatje compleet te maken vliegen er nog drie lepelaars over. Aan mijn zijde van de plas graast een kudde Schotse Hooglanders, ze zorgen ervoor dat het duin niet dichtgroeit.

Aan de andere zijde van de plas bevinden zich 2 koeien en een kalf, ze komen langzaam naderbij en willen zich bij de kudde aansluiten. Op mijn bankje bij de doorgang vorm ik blijkbaar een probleem. Er is ruimte voldoende om voor en achterlangs te passeren. Om te laten zien dat ik rustig blijf zitten neem ik nog een boterhammetje. De koeien doen paar stappen en dan weer aarzeling. Het kalf blijft wat achter hangen.

De jonge koe gaat voor en blijft uit eindelijk achter het bankje staan en schraapt een paar keer ongeduldig met zijn voorpoten over de grond. De grote koe met reusachtige horens komt stap voor stap dichterbij en begint aan mij te snuffelen. De reusachtig horens zijn met witte meeuwenstront besmeurd, ook op het voorhoofd is de forse roodharige lok met witte stront bevlekt, waarschijnlijk heeft ze zich te dicht bij de meeuwenkolonie gewaagd. Het kalf durft er nog niet langs. De jonge koe loeit een keer en schraapt weer met zijn hoeven. Duidelijk tekenen van ongeduld. En ik zit ook niet meer op zo rustig. Het grote koeienhoofd is nu pal voor mij. Een van de grote horens beukt tegen de leuning van de bank. De andere hoorn wijst met de punt in mijn richting. Er zit maar een klein stukje lucht tussen deze hoorn en mijn maag. Opeens realiseer me wat er zal gebeuren als er onverwacht een vlieg is de flank van het dier prikt. Met een machtige zwaai van zijn kop zal het lastige insect willen verjagen.. Langzaam sta ik op en verwijder mij enkele passen naar achteren. De grote koe doet een stap naar voren en ruikt op de plaats waar ik heb gezeten en wrijft dan met zijn kop en hals over de bank als om er zijn lucht er aan af te geven. Het drietal komt langzaam in beweging en sluit zich bij de kudde aan. Ook ik wil verder gaan. Als met zo’n avontuur de dag begint dan kan het nog wat worden vandaag..